November 2017. Tot mijn grote verrassing werd mijn gedicht OP HET VELD VAN EER door de redactie van het literaire tijdschrift ALICE uitgekozen voor plaatsing in hun online versie ALICE XL. Het hoeft geen verdere uitleg dat ik deze publicatie een eer vind en dat het een stimulans is om door te gaan met schrijven. Rechts vinden jullie het gedicht zoals het gepubliceerd is.

Op het veld van eer
zie je mannen in kurassen
kevlar, stof en leer
lans, kanon, geweer
rode, groene, grauwe jassen

Op het veld van eer
zie je oude waarden sneven
aso, gewone man en heer
moed, angst, gemarchandeer
elke dimensie van beleven

Op het veld van eer
wordt weinig eer gevonden
eerder dood en open wonden

De vrede wordt geschonden
en de duivel gaat tekeer
op het veld van eer

Soms kun je jezelf verbazen over de kunsten van een klein insect. Een mier die met een blad van zeker 3 cm liep te sjouwen leidde tot de volgende overpeinzing:

'n Kleine mier,
zo'n nietig dier,
verzet bergen werk
voor z'n plezier.
Ik hoop dat ik,
als nietig man,
ooit eens zo groot
als 'n kleine mier zijn kan.
 

Elke dichter hoopt dat zijn gedichten begrepen en gewaardeerd worden. Met brouwsels die alleen door een kleine groep 'kenners' begrepen worden bereik je het merendeel van de mensen niet. Deze overweging bracht mij tot 'Dure woorden'.

Dure woorden, hoge torens,
die een enkeling begeert,
waar nog smalende gezegd wordt:
'hij heeft geen Nederlands geleerd'.

Hoge hoeden, dure woorden,
die het volk niet kan verstaan,
zou nu zonder zulke wijsheid
werkelijk alle poëzie vergaan?

Werkersklasse, grote massa,
die niet vraagt om 't dure woord,
ook niet taalt naar hoge torens,
doch liever iets verstaanbaars hoort.

Dure woorden, grote woorden,
een auteur behoort aan't volk,
hij die mensen wil bereiken
vervaardigt werken zonder tolk.
 

Soms schrijf je eens iets over je eigen woonplaats. Zo ook dit vers. 'De Maagd' was ooit een katholieke kerk aan de grote markt te Bergen op Zoom. Door de leegloop in de katholieke kerk werd deze kerk te duur om als zodanig te behouden. Het is echter een van de markante gebouwen waar een stad zuinig op moet zijn. Een aantal jaren geleden is de kerk daarom omgebouwd tot theater. Daarbij is de oorspronkelijke toren verwijderd en op de wal geplaatst waar vroeger het strand van de Oosterschelde was. Nu vindt je er opgespoten land met een zoetwatermeer en een grote woonwijk. Over die geschiedenis van de kerk gaat dit gedicht.
 

Ooit een plek van katholiek beleven,
waar werd geloofd, gebeden en gehoopt,
kinderen boven de fraaie font gedoopt,
slechts haar naam is nog gebleven.

De toren is reeds lang verdwenen,
staat op de wal waar eens de Schelde was,
kijkt nu uit op een zoetwater plas,
en land dat men uit zee mocht lenen.

Waar eens de priester stond te preken,
leven zich hedendaags artiesten uit,
het kost de klant een lieve duit,
zoals destijds de kerk voor zijn leken.

Geboorte en dood, het zijn de enige twee zaken die vaststaan in het menselijk leven. Niemand kan eraan ontkomen. Bovendien zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het gedicht 'Door gods ogen' kwam in me op nadat we afscheid moesten nemen van een dierbare. De titel weerspiegelt de behoefte om de cyclus van het leven in een breder perspectief te plaatsen dan wij het vaak als mens ervaren.

Ik zag een bloem verwelken,
zaad vloog in het rond,
haar eind deed nieuwe kelken
ontluiken uit de grond.

Ik zag een oud mens heengaan,
bloemen op het graf,
haar kinderen stil tesamen staan,
het leven dat zij gaf.

Ik zag ooit water stromen
over moeder aard,
tot vruchtbaarheid gekomen
wordt nu de oogst vergaard.

Ik zag een ster verdwijnen,
materie die zij gaf,
plots ging een nieuwe schijnen,
weer was een wonder af.

Ik zag het leven komen,
zag het immer gaan,
maar al wat wordt genomen
geeft recht op nieuw bestaan.

Wie kent het niet? Soms wordt je hoofd overspoeld met gevoelens en gedachten die je niet op een rijtje kunt krijgen en waarvan je jezelf naderhand afvraagt wat dat allemaal te betekenen had. Zo'n moment leidde tot het onderstaande gedicht.

Hier zwerven raadsels in de brei
er valt wat te beleven
niets wordt zomaar weggegeven

Alles blijkt gebonden vrij
ontwijkt de kuisheid van de rij
verwarring is een heilig streven

Applaus pareert hier heftig beven
de dood schermutselt met het leven
slappe lach strijdt met geschrei

en als de pen is leeg geschreven
zijn de raadsels stil gelijk gebleven

Soms heb je zo'n heerlijke droom waaruit je lachend wakker schiet. Vol onzin en fantasie. Hieronder is er een opgeschreven.

Het kriebelt in mijn beide oren
het suist, de warme wind is straf
ik roetsj zowaar op het vlakke bergaf
ben hier naar mijn weten niet geboren.

Een luxe trein vliegt hoog voorbij
zestig paarden trekken de wagons
alle ramen open, men zwaait naar ons
iedereen lijkt hier hemels blij.

Parken zijn de plek om in te wonen
een dagje uit is naar de stad
van goud en hemelsbreed is elk bad
wat je wenst wordt gratis weggegeven.

Ordinaire mensen wonen in paleizen
de koning heeft het kleinste huis
dat vindt elkeen heel decadent en pluis
want ieder mag tot kleine hoogten rijzen.

Het is een lust om rond te toeren
daar waar niets moet, maar alles mag
je plukt hier zinnebeeldig elke dag
nu nog iets om deze droom in te vervoeren!

©2017.  Alle inhoud van deze website is geregistreerd eigendom van N. Franken. Ownership of all content within this website lies with N. Franken and is protected bij law.

Contact